ते रम्य दिवस!भाग १४

रामूच्या विक्षिप्तपणाचे एकेक नमूने असे आहेत की ते आठवले की मी पुन्हा त्या जून्या काळात पोहोचतो.

सुरुवातीला आमच्या कार्यालयाची वेळ सकाळी सव्वा दहा ते संध्याकाळी सव्वा पाच वाजेपर्यंत असे. वेळेआधी दहा मिनिटे कार्यालयात पोहोचणे आणि वेळेनंतरच बाहेर पडणे ह्याबाबतीत आम्ही सगळेचजण दक्ष होतो. आता खरे तर ह्यामधे आम्ही विशेष काही करत होतो अशातला भाग नव्हता. आम्ही नियमांचे यथायोग्य पालन करत होतो इतकेच. पण तरीही ह्याबाबतीत रामू खूष नसायचा. वेळेवर कार्यालयात पोहोचण्याची त्याची व्याख्या वेगळीच होती.

बर्‍याचदा तो खूपच लवकर म्हणजे नऊ-साडेनऊलाच कार्यालयात येऊन बसत असे. आम्ही आमच्या नियमित वेळी म्हणजे सव्वा दहाच्या आधी तिथे पोहोचल्यावर त्याच्यासमोर ठेवलेल्या हजेरी-पुस्तकात सह्या करताना त्याचे व्याख्यान ऐकून घ्यावे लागे. आता का म्हणून काय विचारता राव? अहो आम्हालाही हाच प्रश्न पडत असे. त्यावर रामूचे असे खास उत्तर होते..... कार्यालयात साहेब(म्हणजे रामू बरं का!) येण्याच्या आधी जो कर्मचारी येईल तो वेळेवर आला असे धरले जाईल आणि साहेबानंतर जो येईल तो उशीरा आला असे समजून त्याला हे व्याख्यान ऐकून घ्यावे लागे.

आता साहेब जर सकाळी सकाळी आठ वाजता जरी आला तरी त्यानंतर अर्ध्या मिनिटांनी आलेला कर्मचारी देखील उशीरा आला असे गणले जाईल आणि साहेब दूपारी १२-१ वाजता जरी आला तर त्याच्या आधी अर्धा मिनिट आलेला कर्मचारी हा वेळेवर आलाय असे धरले जाईल असा काहीसा विक्षिप्तपणाचा त्याचा नियम होता.

आता मला सांगा की जर सव्वा दहा ते सव्वा पाच ही कार्यालयाची वेळ ठरल्यानंतर हे असे रोजच रामूच्या लहरीप्रमाणे बदलणारे वेळेचे बंधन पाळणे कसे शक्य होते. आम्ही त्याला हे सांगूनही बघितले की,सर,इफ यू डू नॉट ऍग्री विथ दी शेड्युल (आधीपासून ठरलेली वेळ) देन टेल अस दी एक्सॅक्ट टाईमिंग फॉर आवर अटेंडन्स. वुई शॅल फॉलो इट. बट डोंट से दॅट वुई आर लेट! पण त्याचा आपला एकच हेका की तुम्ही माझ्या आधी कार्यालयात हजर पाहिजे. आता हा माणूस त्याच्या मर्जीप्रमाणे कोणत्याही वेळी येणार आणि वर आम्हालाच ऐकवणार हे आम्ही कसे सहन करायचे? शक्य तरी होते काय? मग आता ह्यावर उपाय काय? उपाय तर सुचत नव्हता पण काढायला तर लागणार होता.

मग आम्ही सात जणांनी आपली डोकी एकमेकांवर घासली(शब्दश: नाही) आणि त्यातून एकच मार्ग दिसला तो म्हणजे जशास तसे वागायचे. मग ठरले तर! रामूलाच दमात घ्यायचे.

दूसर्‍या दिवशी आम्ही नेहमी प्रमाणे सकाळी सव्वा दहाच्या सुमारास कार्यालयात प्रवेश केला तर रामू आलेलाच होता. आम्ही सगळे एकदमच सह्या करायला गेलो तर म्हणाला, मिस्टर,यू ऑल आर लेट अगेन आय से! आय टोल्ड, यू पीपल टू कम ईन टाईम अँड यू ऑल हॅव नॉट ओबेड माय ऑर्डर्स आय से! आय विल इश्यू यू मेमो आय से!
तेव्हढ्यात चिंटूने पहिला चेंडू टाकला.
सर,व्हेन डीड यू केम? (साहेबालाच प्रतिप्रश्न!)
नाईन तट्टी आय से!... रामू
सर वुई केम ऍट नाईन फिफ्टीन आय से! गजा रामूची नक्कल करत बोलला. रामू एकदम आश्चर्यचकितच झाला; पण सावरून बोलला, देन व्हेयर वेअर यू? आय हॅव नॉट सीन यू आय से!
साब, हम चाय पी रहे थे. हमने तुमको देखा आते समय. आज तुम लेट है!... इति पदू.

ह्या आकस्मिक हल्ल्याने रामू गारद झाला आणि त्याने आम्हाला सर्वांना सह्या करायला हजेरी-पुस्तक दिले. रामू हा असा बालीशपणा बर्‍याच वेळा करायचा. खरे सांगायचे तर साहेब बनण्याचे कोणतेही गुण त्याच्यात नव्हते. एक नशीब आणि दुसरे चमचेगिरी ह्या भांडवलावरच तो इथपर्यंत आला होता. त्यामुळे आम्ही त्याच्याशी कोणत्याही भाषेत(अनौपचारीक)बोललो तरी चालत असे. लहान मुलासारखेच रागवायला आणि खूष व्हायलाही त्याला वेळ लागत नसे.

क्रमश: