ते रम्य दिवस!भाग३

प्रतोद उर्फ पदू हे एक अजब रसायन होते. माझ्यापेक्षा तीनचार वर्षांनी मोठा होता. त्याच्या आई-वडिलांचे हे 'चौदावे रत्न' (अपत्य) होते. गोरा पान, शिवाजी महाराजांसारखे नाक आणि तशीच दाढी, हसरा चेहरा पण डोळ्याला चश्मा, मध्यम बांधा, मध्यम उंची आणि उडती चाल ही ह्याची काही वैशिष्ट्ये म्हणता येतील. स्वभाव गमतीदार त्यामुळे मिळेल त्याची फिरकी ताणायची हा त्याचा फुरसतीतला धंदा. मी पण त्यात हात धुऊन घेत असे. त्याचे सगळे वागणे मनसोक्त होते. हसायला लागला की एकदम लाल पडेपर्यंत हसायचा.

एकदा काय झाले, आम्ही जेवता जेवता गप्पा मारत आणि गप्पा मारता मारता जेवत असताना गजाने अंकलला('ज्यो' ला) विचारले, "काय रे अंकल,तुझे आई-बाप एव्हढे बूटलर(बुटके)आणि तू कसा एव्हढा उंच?"(अंकल जवळ जवळ पावणेसहा फूट उंच होता)
अंकल नेहमी स्वतःच्या कोशातच(ऍबसेंट माईंडेड) असायचा. त्याच तंद्रीत त्याने उत्तर दिले,"माजा अंकल टॉल हाये ना!"
ह्या त्याच्या उत्तरावर आम्ही सगळे खो-खो करून हसायला लागलो. अंकलला काही कळेच ना की आम्ही का हसतोय ते. त्याने पदूला विचारले, "तुमी सगले हासतात कसाला? काय जोक झाला? मला पन सांग ना!"
पदूने पण हसत हसत त्याला जे सांगितले ते ऐकून आम्ही अजून जोरात हसायला लागलो.
पदू म्हणाला, "बघ तुझी आई बुटकी! बरोबर?"
"बरोबर!"
"तुझा बापूस बुटका, बरोबर?"
"बरोबर!"
" मग तू एव्हढा ऊंच कसा? बरोबर?"
अंकल स्वतःच्या तंद्रीतून बाहेर न येता विचार करू लागला आणि म्हणाला,"हां,बरोबर रे! मी एव्हढा ऊंच कसा? ए,पदू सांग ना मी एव्हढा उंच कसा?"
पदू म्हणाला,"एकदम सोप्पं आहे. तुझा अंकल ऊंच होता ना!"
लगेच अंकल खूश होऊन म्हणाला,"बरोबर आहे,माजा अंकल ऊंच होता. पन पदू तुला कसा माहित?"(आम्ही त्याच्या ह्या प्रश्नावर हसतोच आहोत)
" अरे तूच तर आत्ता सांगितलंस ना? विसरलास?"
"मी कधी सांगितलं? मला आठवत नाही."
मग पदूने पुन:पुन्हा ती गोष्ट त्याला सांगितली तेव्हा त्याच्या डोक्यात प्रकाश पडला आणि आम्हाला तो म्हणाला,"शी रे. तुमी लोक लै चावट हाये. जा मी तुमच्याशी बोलनार नाई." असे म्हणून अंकल रागावून निघून गेला.
आम्ही पदूला म्हणालो,"तुला काय जरूर होती त्याला एव्हढे सविस्तर समजावून सांगायची? जा,आता समजूत काढ त्याची."
मग पदूने जाऊन त्याची कशीबशी समजूत काढली आणि पुन्हा वातावरण निवळले.

ह्या अंकलने एकदा असाच आम्हाला एकदम विक्षिप्त प्रश्न विचारून हसवले होते आणि पदूचे त्यावरचे उत्तर अंकलला भारी पडले होते.
त्याचे काय झाले की गणेशोत्सवाची धामधूम सगळीकडे चालू होती आणि आम्हा सगळ्यांची त्यावरच वटवट चालली होती. नेहमीप्रमाणे अंकल आमच्यात असूनदेखील नसल्यासारखा होता. पण जरा अस्वस्थ दिसत होता. अशावेळी तो त्याचा एक हात मिशीवर ठेवत असे हे आम्हाला अनुभवाने माहीत झाले होते. म्हणून मी त्याला त्याचे कारण विचारले.
अंकल तसाच मिशीवर हात ठेवत म्हणाला,"ए मला एक क्वेश्चन हाय. विचारू काय?"
आम्ही आमचे बोलणे थांबवून त्याला विचार म्हणून सांगितले.
त्याने प्रस्तावना केली..."ते गनपती तुमचा हिंदू लोकांचा गॉड हाय ना त्येच्याबद्दल एक क्युरिऑसिटी हाय. पन तुमी लोक माईंड नाय करनार तरच मी विचार्तो."
आम्हाला पण आता उत्सुकता लागून राहिली होती की ह्याचा प्रश्न काय असेल?
त्याने सर्व धैर्य एकवटून विचारले, "ते गनपती मॅरीड हाय की अनमॅरीड?"
"हात्तिच्या,एव्हढेच ना? तो मॅरिड आहे." इति पदू.
"नाय मग तेचा माउथ हाय ना ते तर एलीफंटच्या ट्रंक सारखा आहे तर तो त्येच्या वाईफला किस कसा करतो?"
त्याचा तो अचाट प्रश्न ऐकून आम्ही पोट धरधरून हसायला लागलो पण उत्तर काय देणार?
तेव्हढ्यात पदू त्याला म्हणाला,"अंकल इथे बघ. मी तुला दाखवतो की गणपती किस कसा घेतो." आणि पदूने स्वतःच्या डाव्या हाताने स्वत:चाच उजवा कान धरला आणि त्यातनं उजवा हात बाहेर काढून(जुना 'सोनसाखळी'चा खेळ आठवा म्हणजे लक्षात येईल) त्या हाताचा विळखा अंकलच्या मानेला घातला आणि त्याला आपल्याजवळ ओढून किस केले.
इथे आम्ही हसून हसून बेजार झालो(हे लिहिताना देखिल मला हसणे आवरता आवरत नाहीये) आणि अंकल लाजून चूर झाला आणि पदूला म्हणाला, "शी रे, तू होमो हाय काय ? माजा काय किस घेतला?"
मोठ्या मुश्किलीने आम्ही आमचे हसू रोखले आणि मग अंकलला प्रश्न केला,"होमो म्हणजे काय?"(ह्या असल्या संकल्पना त्या काळी आमच्यासाठी नवीनच आणि विचित्रच होत्या.
मग अंकलने आम्हाला होमो म्हणजे काय? लेसबियन म्हणजे काय वगैरे यच्चयावत गोष्टींचे ज्ञान दिले. अर्थात तिथे गजा नसता तर आम्हाला त्या होमो शब्दाचा अर्थ जाणून घेण्याची पण जरूर भासली नसती इतके आम्ही बाळबोध (हल्लीच्या भाषेत 'बाबल्या') होतो. असो.