माझ्या आयुष्यातील आजवरच्या कडू-गोड आठवणी मी "पूर्वानुभव" म्हणून सादर करत आहे.
आपण इथे आल्याबद्दल मन:पूर्वक धन्यवाद!

२८ सप्टेंबर, २००९

मोरीत जाऊन घसरा!

दोन मित्रांमधला मजेशीर संवाद आणि त्यातून जन्माला आले एक मजेशीर काव्य. मग काय मला आयतेच घबाड मिळाले चाल लावायला. अरे हो,हो! लगेच कानात बोटं घालू नका. :)
निदान संवाद वाचा,कविता वाचा आणि करा त्यावर चर्चा.....दसरा म्हटलं की तुम्हाला काय आठवतं त्यावर.

मो: काय म्हणतोय दसरा?
शां: आला दसरा, जेवून निवांत पसरा...
मो: आला दसरा आणि मोरीत जाऊन घसरा...असं आम्ही लहानपणी म्हणायचो
शां: ते दिवस आता विसरा. शोधा पर्याय दुसरा. :D
मो: अरे वा! मजेशीर कविता झाली.
शां: हो ना!

आला दसरा
मोरीत जाऊन घसरा
आला दसरा
ते दिवस आता विसरा
आला दसरा
शोधा पर्याय दुसरा
आला दसरा
जेवुनी निवांत पसरा

मो: मस्त ! आता चाल लावतो आणि ऐकवतो तुला. ;)
शां: नकोऽऽऽऽऽऽऽऽ! मी पळतो.


तर आता ऐका किंवा ऐकू नका चाल.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA


सर्वांना दसर्‍यानिमित्त शुभेच्छा!

२७ सप्टेंबर, २००९

भरत बलवल्ली !



भरत बलवल्ली, लहान वयातच शास्त्रीय संगीतात स्वत:चा दरारा निर्माण करणारं व्यक्तिमत्व! पंडीत यशवंतबुवा जोशी आणि पंडीत उल्हास कशाळकर अशा दिग्गजांकडून भरतने शास्त्रीय गायनाचे प्राथमिक धडे गिरवले आहेत. पंडीत तुळशीदास बोरकर यांच्याकडून त्याने हार्मोनियम वादनाचेही प्रशिक्षण घेतले आहे.

वयाच्या फक्त १९ व्या वर्षी स्वराधीश ही पदवी जगदगुरू श्री शंकराचार्य करवीर विद्यापीठ आणि सूरमणी ही पदवी सुरसिंगार संसद या नावाजलेल्या संस्थांतर्फ़े त्याला मिळाली आहे!


मानबिंदू ह्या संकेतस्थळावरची ही माहिती वाचून भरत बद्दल माझ्या मनात कुतुहल निर्माण झालं. त्याने गायलेले युवती मना हे गाणं ऐकलं आणि लक्षात आलं की हे काही तरी वेगळं रसायन आहे. मास्टर दीनानाथांची गायकी पेलणं भल्याभल्यांना शक्य होत नाही. मागच्या पिढीतले पंडीत वसंतराव देशपांडे हे दीनानाथांचे एकमेव वारसदार मानले जायचे; पण आनंदाची गोष्ट म्हणजे भरतने हे आव्हान लीलया पेललंय. भरतच्या चेहर्‍यातही मला दीनानाथांचा भास होतोय. जणु काही दीनानाथांचा पूनर्जन्म असावा...असा भास होतोय. भरतचा आवाज तारसप्तकाच्याही पलीकडे सहज पोचतो जे साधारणपणे पुरूष गायकांमध्ये(सुफी पंथीय गायक सोडल्यास) अपवादाने दिसतं. अतिशय तरल आणि तीनही सप्तकांमध्ये सहजपणाने फिरणारा आवाज हे भरतचे वैशिष्ठ्य आहे.
आपण ऐका आणि स्वतःच अनुभव घ्या.
भरत गायन क्षेत्रातील नवनवीन शिखरं नक्की गाठेल ह्याबद्दल माझ्या मनात मुळीच संदेह नाही. त्याला त्याच्या भावी सांगितिक कारकिर्दीसाठी माझ्या मनःपूर्वक शुभेच्छा!

२६ सप्टेंबर, २००९

जीकेके !

जी.के.के.नायर! असे लांबलचक नाव धारण करणारी एक व्यक्ती आमच्या कार्यालयात दिल्लीहून मुंबईला बदलीवर आली.साधारण पन्नाशी गाठलेल्या ह्या व्यक्तीचे प्रथम दर्शनी रूप निश्चितच कुणावरही छाप टाकण्याइतके प्रभावी होतं. मध्यम उंची,तसाच मध्यम बांधा,नाकी-डोळी नीटस, भरपूर तेल लावून आणि मधल्या भांगाचे अगदी चापून चोपून बसवलेले काळे कुळकुळीत केस, डोळ्यांवर सोनेरी फ्रेमचा चश्मा, अंगावर आकाशी रंगाचा सफारी पोशाख आणि हातात ऍरिस्टोक्रॅटची ब्रीफकेस अशा रुपातल्या जीकेकेला पाहिले आणि पहिल्या भेटीतच आमची मैत्री जमली.

ह्या जी.के.के आद्याक्षरांचे कोडे काय होते हे त्याने एकदा उलगडून दाखवले पण अगदी खरं सांगायचं तर तेवढ्यापुरतेच काय ते मला कळले. त्यानंतर मात्र मी ते पार विसरूनही गेलो. ह्या जीकेकेची एक खास अशी लकब होती. तो जेव्हा कामात मग्न असायचा तेव्हा त्याची मान एका विशिष्ट लयीत हलायची...कशी? जरा डोळ्यासमोर श्रीराम लागूंना आणा. संवाद म्हणतांना त्यांची मान कशी हलायची....आपलं कंप पावायची....अगदी तसेच. जीकेकेच्या ह्या लकबीमुळेच दादा पाटीलने...आमच्या कार्यालयातील ’दादा कोंडक्यानी’ जीकेके नायरचे नामकरण केले होते.....जी.कथकली नायर!
कथकली नाच करताना मानेच्या ज्या काही खास हालचाली असतात...तसे काहीसे नायरचे व्हायचे. त्या कथकलीचे नंतर एका बंगाल्याने ’कोथोकोली’ केले. :) तेव्हापासून जीकेके नायर म्हणजे जी.कोथोकोली नायर असे सुधारित नामकरण झाले आणि ते सर्वानुमते मान्य झाले. :)

जीकेके हा सैन्यदलातून आलेला म्हणजे शुद्ध मराठीत सांगायचं तर एक्स-सर्विसमन होता. कोणत्याही सैनिकाप्रमाणे तो त्याच्या कामात तरबेज होताच पण सैन्यात तो एक उकृष्ट कराटेपटू(खेळाडू) म्हणून गणला जायचा. अर्थात ही माहिती माझ्यासारख्या त्याच्याशी मैत्री असणार्‍या लोकांव्यतिरिक्त कुणालाही नव्हती. जीकेके वागायला इतका साधा होता की त्याने आपल्याकडे अशी काही विद्या आहे म्हणून मुद्दाम कधी कुणाची कळ काढलेय किंवा उगाचच कुणाला दम दिलाय असं माझ्या पाहण्यात आलं नाही. आपण आणि आपलं काम....बाकी काही नाही. कुणाच्या अध्यात ना मध्यात.

जीकेकेसारखीच सैन्यदलातून आमच्या कार्यालयात आलेली आणि आपल्या नोकरीतील दुसरी कारकीर्द चालवणारी ही बहुतेक माणसं ’ऑपरेटर’ सदरातील असायची. त्यामुळे जिथे कुठे मशीनमध्ये काही तांत्रिक दोष आला तर त्यांना माझ्यासारख्याची म्हणजे ’मेंटेनन्स’ वाल्याची जरूर लागायची. कदाचित ह्यामुळेच माझी आणि ह्या समस्त फौजी लोकांची वेव्ह-लेंग्थ जुळली असावी. ह्या सर्व माजी सैनिकांना सवलतीच्या दरात वस्तुखरेदीची जी सवलत असायची त्याचा फायदा एखादा अपवाद वगळता बहुतेक सर्वजण आमच्या सारख्या सिव्हिलियन्सना देत असत. जीकेकेही तशातलाच. त्याच्याकडे केव्हाही आपण काही मागणी नोंदवावी की पुढच्या वेळी जेव्हा तो कॅंटीन डिपार्टमेंट स्टोअरला जाईल तेव्हा आठवणीने तो ती गोष्ट घेऊन यायचा.

जीकेके अधनं मधनं आमच्यामध्ये हास्य-विनोद करायलाही सामील होत असे. त्याच्या कथकली ते कोथोकली ह्या नामकरणावरही त्याने हसून दाद दिलेली होती. त्यामुळे संपूर्ण कार्यालयात तो तसा लोकप्रिय होता. कधीही कुणावर रागावलेला,रुसलेला असे मी त्याला पाहिलेले नव्हते....एक वेळचा अपवाद सोडला तर....

त्याचे काय झाले...आमच्याच कार्यालयात एक लेस्ली नावाचा गोव्याचा रोमन कॅथलिक तरूण होता. तरूणाईचा जोश म्हणा किंवा स्वभाव जात्याच खोडकर म्हणा...तो ज्याला त्याला उगाचंच छेडत असायचा. आमच्या कार्यालयात भर्ती झाला तेव्हा अगदी शेलाट्या बांध्याचा असणारा लेस्ली बघता बघता वर्ष-दोन वर्षात एकदम धष्टपुष्ट झाला. बहुदा मुंबईची हवा आणि खाणं-पिणं त्याला मानवलं असावं. ह्यामुळे की काय त्याचा व्रात्यपणा अजूनच वाढला...म्हणजे आधी तो लोकांशी फक्त शाब्दिक छेडाछेडी करायचा..पण आता वेळप्रसंगी शारिरीक मारहाण करण्या इतपतही त्याची मजल जायला लागली. आमच्या कार्यालयात तो फक्त दोघांना घाबरून असायचा.. त्यात एक म्हणजे दादा पाटील आणि दुसरा चिंटू उर्फ लुडविग...असाच दुसरा रोमन कॅथलीक..जो सराईत मुष्टीयोद्धा होता...तर ह्या दोघांपासून तो चार हात दूर असायचा.



लेस्लीला एकदा कधी नव्हे ती जीकेकेची कळ काढण्याची हुक्की आली. जीकेके ह्या आद्याक्षरांवरून,त्याच्या नायर ह्या जातीवरून आणि एकूणच त्याच्या मल्याळी भाषेबद्दल चेष्टा करायला सुरुवात केली. आधी जीकेकेने त्याच्याकडे साफ दूर्लक्ष केलं. तरीही लेस्ली गप्प बसेना...म्हणून मग जीकेकेने त्याला सडेतोड शाब्दिक उत्तर दिले. जीकेकेचे उत्तर ऐकल्यावर लेस्ली जाम भडकला आणि जीकेकेच्या अंगावर धावून गेला. मी लेस्लीला अडवण्याचा निष्फळ प्रयत्न केला पण लेस्लीने मला झटकून टाकले आणि जीकेकेच्या सफारीची कॉलर धरली. तरीही जीकेके शांत होता. तो लेस्लीला समजावण्याचा प्रयत्न करत होता,शांत करण्याचा प्रयत्न करत होता पण त्यामुळे लेस्ली अजूनच पेटत होता. जीकेके समजावणीच्या भाषेत बोलतोय म्हणजे आपल्याला तो घाबरलाय असे लेस्लीला वाटत होते त्यामुळे लेस्लीने इंग्लीशमधल्या त्याला येत असतील-नसतील त्या शिव्या द्यायला सुरुवात केली. तरीही जीकेके शांत होता. जीकेकेचा शांतपणा असह्य होऊन शेवटी लेस्लीने त्याला मारण्यासाठी आपला उजवा हात उगारला...तरीही जीकेके शांत होता.

इतक्यात तिथे साहेब येताहेत अशी कुणकुण लागली आणि लेस्ली तिथून पळाला. लेस्लीने शारिरीक पातळीवर हल्ला करूनही जीकेकेसारखा कराटेपटू गप्प का बसला...असा प्रश्न मला सतावत होता. इथे मी जीकेकेच्या जागी असतो तर... असो.
ह्या प्रसंगानंतरही जीकेकेच्या मनात लेस्लीबद्दल कोणतीही अढी निर्माण झाली नाही...उलट,बच्चा आहे अजून,डोकं गरम आहे..वय वाढेल तसा होईल शांत...असं जीकेके म्हणायचा. मात्र लेस्लीने जीकेकेच्या शांतपणाचा चुकीचा अर्थ लावला. जीकेके मला घाबरतो...असे तो सर्वांना सांगत सुटला.

ह्या प्रसंगानंतर पुन्हा एकदा लेस्लीने संधी साधून जीकेकेची छेड काढली पण जीकेकेच्या थंड प्रतिसादामुळे तो शांत होण्याऐवजी अजूनच पेटत गेला आणि शेवटी त्याने पुन्हा जीकेकेची कॉलर पकडली. कॉलर सोड...असे वारंवार सांगूनही लेस्ली ऐकेना. उलट त्याने जीकेकेला एकदोन फटकेही लगावले. आपल्या बापाच्या वयाच्या व्यक्तीवर विनाकारण हात उचलताना लेस्लीला जरासुद्धा लाज वाटत नव्हती आणि जीकेकेच्या शांतपणाचा तो गैर अर्थ काढून त्याच्यावर शारिरीक हल्ला करण्यात धन्यता मानत होता.

लेस्लीला समजावण्याचा प्रयत्न असफल होतोय आणि आता तो हाताबाहेर जातोय हे लक्षात आल्यावर जीकेकेने त्याला दरडावणीच्या स्वरात इशारा दिला आणि झटक्यात दूर ढकलून दिले. ह्यावरून खरं तर लेस्लीला काय ते समजायला हवे होते पण उलट तो मोठ्या त्वेषाने जीकेकेवर धावून गेला. आता पुढे काय होतंय...ह्याची मी उत्कंठेने वाट पाहत होतो...आणि..

मी पाहिले की लेस्ली एकाच जागी ठाणबद्ध झालेला होता. जीकेकेने त्याच्या गळ्यात दोन बोटं खुपसली होती आणि लेस्ली त्याच्यापासून एका हाताच्या अंतरावर अक्षरश: सुटकेसाठी तडफडत होता. काही क्षण तशाच अवस्थेत लेस्लीला लटकत ठेवून मग शांतपणे जीकेकेने आपली बोटं तिथून काढून घेतली आणि लेस्ली धाडकन्‌ जमिनीवर कोसळला. काही क्षण तो निपचित पडलेला पाहून मला खूप भिती वाटली ...वाटलं की लेस्ली बहुदा मेला की काय?
हुश्शऽऽ! पण थोड्याच वेळात तो शुद्धीवर आला आणि त्याला वास्तवाचे भान आले. आता मात्र त्याच्या डोळ्यात भिती दिसत होती. त्या तशाच पडलेल्या अवस्थेत त्याने हात जोडून जीकेकेकडे अभय मागितले. जीकेकेने खाली वाकून त्याला दोन्ही हाताने आधार देत उठवले,खुर्चीवर बसवले आणि पाणी प्यायला दिले.

त्या दिवसापासून लेस्लीची मस्ती अर्ध्याने कमी झाली. त्यानंतर त्याने कुणावरही शारिरीक हल्ला करायचा प्रयत्न केला नाही. म्हणतात ना ’समझनेवालोंको इशारा काफी होता है.’

लेस्लीसारख्यांकडे पाहून त्या म्हणीची आठवण येते...उथळ पाण्याला खळखळाट फार.
आणि जीकेकेसारख्यांकडे पाहून म्हणावेसे वाटते...फलभाराने वृक्षही नम्र होतात.

२३ सप्टेंबर, २००९

दूरध्वनी!

सकाळी लवकर जाग आली. झटपट उठून आन्हिकं उरकली. प्रभातफेरीला जाऊन आलो. आल्यावर मस्तपैकी गरमागरम कॉफीचा आस्वाद घेत घेत वृत्तपत्र चाळलं. नंतर स्नान केले आणि कपडे चढवून बॅंकेची काम करायला बाहेर पडलो. बॅंकेत हीऽऽऽ गर्दी होती त्यामुळे घरी परतायला अंमळ उशीरच झाला. आल्या आल्या जेवण बनवले आणि मग स्वस्थपणे रवंथ करत पोटभर जेवलो. जेवण जरा जास्तच झाले त्यामुळे सुस्ती आली आणि हातावर पाणी पडताच केव्हा अंथरुणावर जाऊन आडवा झालो तेच कळलं नाही.

दूरध्वनीच्या कर्कश आवाजामुळे झोपमोड झाली.घड्याळात पाहिले तर दुपारचे दोन वाजले होते. म्हणजे मला आडवं पडून जेमतेम दहा मिनिटेच झाली होती. काय मस्त झोप लागली होती. मनातल्या मनात शिव्या मोजत धडपडत कसाबसा उठलो आणि दूध्व उचलला.
हॅलो,कोण बोलतंय....मी कंटाळलेल्या स्वरात बोललो.

अरे, मी जगूमामा बोलतोय. कसा आहेस?झोपमोड केली का रे तुझी?

नाही मामा. मी ठीक आहे ,तुम्ही कसे आहात? कुठून बोलताय?

अरे मी तुझ्या इमारतीच्या आसपासच आहे आत्ता.

अहो, मग या ना वर. निवांतपणे गप्पा मारूया.

नको रे, हेच बरं आहे. माझ्याबरोबर बरीच मंडळी आहेत.

मग त्यांनाही घेऊन या की.

अरे नको रे,ते सगळे घाईत आहेत. मी एकटाच निवांत आहे.तुझी हरकत नसेल तर आपण इथे असेच बोलत राहू.

हरकत नाही. बोला....

मग मी आणि जगूमामा बराच वेळ गप्पा मारत बसलो. जगूमामांनी बोलणं संपवलं आणि मी हुश्श केलं. आम्ही जवळजवळ दोन तास अखंडपणे बोलत होतो. आम्ही म्हणजे...प्रामुख्याने जगूमामाच बोलत होते. मी आपला...हो का! छान छान ! अरे वा! क्या बात है!....असंच काहीसं बोलत होतो.
बरेच दिवस जगूमामांची प्रत्यक्ष भेट झाली नव्हती पण आज ते इतकं भरभरून बोलले की मधल्या काळात काय काय झालं त्याचा सगळा पाढाच त्यांनी माझ्याजवळ वाचला होता.
जगूमामा नुकतेच काश्मीर ते कन्याकुमारी असा लांबवरचा प्रवास करून आले होते. भारतीय रेल्वेच्या अशा प्रकारच्या प्रवासासाठी असणार्‍या खास तिकिटाच्या साहाय्याने त्यांनी सलग महिनाभर प्रवास करून अख्खा भारत पिंजून काढलेला होता.


संध्याकाळी संगणकाशी चाळा करत बसलो होतो. इतक्यात दूध्व वाजला. मी तो लगेच उचलला आणि म्हटलं....हॅलो,कोण बोलतंय?

अरे मी विश्वास बोलतोय. सकाळपासून चार वेळा प्रयत्न करतोय पण तुझा दूध्व आपला नुसता वाजतोच आहे. कुठे गेला होतास?

अरे सकाळी मी बॅंकेत गेलो होतो पण पूर्ण दूपारभर तर घरीच होतो.

अरे दुपारी देखिल प्रयत्न केला पण तेव्हा तो व्यस्त असल्याचे दाखवत होता.

जाऊ दे रे. तू सांग कशाकरता आठवण काढलीस?

अरे हो. सांगतो. तुला जगूमामा माहिती आहेत ना? ते रोज बागेत भेटायचे आपल्याला...प्रभात फेरीच्या वेळी...

हो माहितीये. त्यांचं काय?

अरे ते आज गेले.

कुठे? काल-परवाच तर आले ना काश्मीर-कन्याकुमारी करून . मग आता लगेच पुन्हा कोणत्या दौर्‍यावर गेला म्हातारा?

अरे दौर्‍यावर नाही रे. त्यांनाच आज सकाळी हृदयविकाराचा तीव्र झटका आला आणि जागच्या जागीच कोसळले ते. आज दुपारीच पोचवून आलो त्यांना. त्यासाठीच तुला फोन लावत होतो.

छट! काहीही फेकू नकोस. आज दुपारी चांगले दोन तास आम्ही दोघे बोलत होतो दूध्ववर.
ते सांगत होते,त्यांच्या बरोबर बरीच माणसे आहेत...ती घाईत आहेत पण मी अगदी निवांत आहे...वगैरे वगैरे...
ए बाबा, ऐकतो आहेस ना....हॅलो....हॅलो....हॅलो. विश्वास ...अरे ऐकतो आहेस ना?

पलीकडे काहीतरी धाडकन्‌ पडल्याचा आवाज आला........

माझी फोटोशॉपमधली लूडबूड.

अलीकडेच महाजालावर एक संपन्न व्यक्तीमत्व भेटले....श्रीयुत विनायक रानडे !
त्यांच्याशी बोलता बोलता लक्षात आलं की हा माणूस बर्‍याच कलांमध्ये पारंगत आहे.
त्यांच्यासंबंधीची माहिती तुम्हाला इथे मिळेल.

त्यांच्याकडून फोशॉमधले काही प्राथमिक धडे शिकलो आणि मग जे काही उपद्व्याप केले ते खाली पाहा.
प्रयोग १ला



हे आहे मूळ छायाचित्र...माझ्या भ्रमणध्वनीच्या कॅमेरावर टीपलंय. मात्र फोशॉच्या सहाय्याने मागचे दृष्य अस्पष्ट केलंय.(खालच्या क्रमांक ३च्या छाचिमध्ये ते स्पष्ट दिसतंय.)

प्रयोग २रा



फक्त चेहरा ठेवून बाकी भाग कापला आणि त्यातली प्रकाशमात्रा वाढवली.

प्रयोग ३रा



मूळ छायाचित्रातील चेहर्‍यावरील काळोख कमी केला.

प्रयोग ४था



मागचे दृष्य जाळण्याचा(बर्न टूल वापरून) अयशस्वी प्रयत्न. जणू काही मी डेस्कोथेमधेच उभा आहे असं वाटतंय ना? ;)

आयुष्यात पहिल्यांदाच फोशॉमध्ये किडे केलेत आणि तेही अतिशय प्राथमिक ज्ञान घेऊन.
ह्यातलं यश रानडेसाहेबांच्या मार्गदर्शनाचे आणि अपयश सर्वस्वी माझेच आहे.

इश्वरभाई!

परवाच आमच्या सोसायटीची वार्षिक सर्वसाधारण सभा झाली. अध्यक्ष,सचिव आणि खजिनदार वगैरे नवे निवडले गेले. खरं तर नव्याने जबाबदारी घ्यायची कुणाचीच तयारी नव्हती. मी गेले दोन वर्ष अध्यक्ष होतो आणि आता कुणी तरी ही जबाबदारी घ्यावी म्हटलं तर कुणीच तयार होईना. प्रत्येकाला विनंती करून करून थकलो पण सगळेच माघार घ्यायला लागले. नेहमी ह्या सभेला हजर राहणारे पण आज हजर नसणारे इश्वरभाई माझ्या जागी अध्यक्ष होतील असे सांगून मी माझे बोलणे थांबवले आणि सभेत अचानक नीरव शांतता पसरली. सगळे सभासद अचानक चिडीचूप झाले.

काय झाले? मी आमच्या सचिवांना विचारले.

अहो,पंधरा दिवसांपूर्वीच इश्वरभाई त्या वरच्या इश्वराला भेटायला निघून गेले.

असं कसं होईल? मला कसं नाही समजलं ते? माझ्या खालच्या मजल्यावर तर राहतात ते.

गावाला गेले होते,तिथेच वारले आणि सगळे क्रियाकर्म तिथेच उरकले. त्यामुळे इथे फारसे कुणाला सांगितलेच नाही. आजच्या सभेत त्यांना आपण श्रद्धांजली वाहायचेय...अजेंडा वाचला नाही काय तुम्ही?

अहो,तुम्ही सगळं काही गुजराथीत लिहिता,मला नाही वाचता येत ते. पण तुम्ही जे काही म्हणताय ते मला खरं नाही वाटत,कारण कालच मी जवळ जवळ अर्धा तास इश्वरभाईंशी बोलत होतो लिफ्टमध्ये.

अहो,तो पाहा त्यांचा मुलगाही आलाय सभेला,टक्कल केलेला.

हो. ते पाहिलं मी. तरीही मी कसा विश्वास ठेवू? मी त्यांच्याशी कालच गप्पा मारल्या...मी पुन्हा म्हटलं.

सगळेजण माझ्याकडे संशयास्पद नजरेने पाहायला लागले.
सचिव म्हणाले...तुम्ही कधी 'घेत' नाही हे मला माहितेय तरी आता जरा शंका यायला लागलेय की काल तुम्ही शुद्धीवर होता ना?

अहो,कालचं कशाला ? हा आत्ता मी इश्वरभाईंना पाहतोय. ते तिथे काचेच्या दरवाज्याच्या पलीकडे उभे आहेत. थांबा बोलावतोच त्यांना ....आणि मी हाक मारली...इश्वरभाई,आत या.तुमची सगळेजण वाट पाहताहेत.

आणि काचेचा दरवाजा उघडून इश्वरभाई आत आले. मी उठून त्यांचं स्वागत केलं आणि त्यांना आसन दिलं आणि...हे पाहा इश्वरभाई आलेत...असे इतरांना सांगण्यासाठी वळलो तर काय?
सगळेच गाढ झोपी गेले होते