सुप्रभात मंडळी.
रोज सकाळी हा माणूस फेर्‍या मारता मारता अचानक मध्येच असा का थांबतो , भटक्याच्या प्रग्रातून आकाशाकडे पाहात नेमकं काय टिपतो...ह्याचं नाही म्हटलं तरी किंचित कुतुहल आजूबाजूच्या लोकांना असावं असं वाटतंय खरं...कारण कधी ..वेडाच दिसतोय हा, तर कधी विक्षिप्तच दिसतोय. इतकं काय अगदी त्या आकाशात पाहाण्यासारखे आणि टिपण्यासारखे आहे? अश्या त्यांच्या नजरा सांगतात. :)
अर्थात अजून कुणी थांबून किंवा थांबवून विचारलेलं नाहीये मला...बहुतेक लोक आपापल्या मस्तीत चालत असतात, फिरत असतात. कुणी ध्यानमग्न असतात, कुणी प्राणायामात गुंग असतात तर कुणी कंपू करून गप्पा मारत असतात किंवा अगदीच काही नाही तर इथे-तिथे पाहात हात-पाय हालवत बसलेले/उभे असतात...ह्या सगळ्यांना आजूबाजूच्या निसर्गाशी, त्याच्या सतत बदलणार्‍या स्वरूपाशी काहीही देणेघेणे नसते...सूर्य काय रोजच उगवतो..त्यात काय पाहाण्यासारखे असतं बॉ? फार तर उन्हात बसावे, कोवळे ऊन खावे इतपतच ठीक... असाच एकूण सगळ्यांचा आव असतो.
कदाचित तुम्हालाही तसेच वाटत असेल...पण ढगांचे हे वेगेवगळे आविष्कार, सूर्यप्रकाशाचा हा इतका अवर्णनीय खेळ पाहतांना मी तर देहभान हरपून त्यात गुंग होतो...मला अजून एका गोष्टीचे कौतुकही वाटते आणि कमालही वाटते...वारा! ढगांचे सतत बदलणारे आकार तयार करण्याचे काम वारा करत असतो...खरा चित्रकार तोच असावा असेही वाटते...
हिंदीत एक गाणं होतं...ये कौन चित्रकार है ये कौन चित्रकार....मला वाटतं की हा वाराच ’तो चित्रकार’ असावा...सतत, काही तरी नवे रेखाटणारा.
