माझ्या आयुष्यातील आजवरच्या कडू-गोड आठवणी मी "पूर्वानुभव" म्हणून सादर करत आहे.
आपण इथे आल्याबद्दल मन:पूर्वक धन्यवाद!

१९ जून, २०१०

घन घन माला नभी दाटल्या...

ह्या घामोळ्याने तर पार भंडावून सोडलंय.... नुसती चावत असतात सारखी...कधी एकदा पाऊस येतोय असं झालंय...ह्यावर्षी पहिल्या पावसात नक्कीच भिजायचं...सर्दी होवो नाही तर ताप येवो...पण ही घामोळी जाऊ देत एकदाची...

मी गेले कित्येक दिवस मनात हे घोळवत होतो...आणि आला बुवा एकदाचा पाऊस...चांगला दणकून आला...सोसाट्याच्या वार्‍यासह....मेघगर्जना करत...विजांचा लखलखाट-कडकडाट करत आला अगदी...पण नेमका मध्यरात्री...म्हणजे भिजता नाहीच आलं..  :(

त्यानंतर मग मी वाट पाहू लागलो...कधी एकदा तो मला भिजवतोय...पण नाहीच...बेटा, मी घरात झोपलेलो असतांना...तेही मध्यरात्रीच यायचा...बरस-बरस बरसायचा आणि मला वाकुल्या दाखवत निघून जायचा...सगळा दिवस मात्र भाकड....अगदी टळटळीत उन्हात जायचा....पण एक झालं...रात्रीच्या पावसामुळे तापमानात थोडी घट झाली आणि पाहता पाहता अंगावरचे घामोळेही विरून गेले...मग आता पावसात कशाला भिजायचे? ज्यासाठी इतका अट्टाहास होता तेच नाही मग आता कशाला भिजा? पण तरीही डोक्यात काही छुप्या घामोळ्यांची अधूनमधून जाग जाणवायची...अचानक ती अशी काही चिवचिवाट करायची की वैताग व्हायचा....मग ठरवलं....जाऊन लगेच अंमलबजावणीही केली....केश-कर्तनालयात जाऊन डोक्यावरचे सगळं जावळ काढून टाकायला सांगितलं...अगदी एखाद्या सैनिकासारखे डोके भादरून घेतलं....असे केस कापवून घेतांना न्हावी दादांनी विचारलंच....आज हे असं विपरित काय झालं?(ही कसली अवदसा आठवली? असंच म्हणायचं असावं बहुधा त्याला) इतके बारीक केस?
मी म्हटलं....त्याचं काय आहे की डोक्यातली घामोळी लै तरास देतात तेव्हा एकदा पावसात भिजायचा विचार आहे....पण उगाच सर्दी नको व्हायला...आता झेपेल का ह्या वयात...म्हणून आपले केस बारीक केलेल बरे...काय?
त्यावर न्हावीदादांनी मान हालवली आणि मुकाटपणाने डोक्यावरून मशीन फिरवून छप्पर पार उडवून टाकलं...

झालं....एकदा मनासारखं झालं...पावसाला तोंड द्यायला तयार तर झालो...पण पाऊस कसला वस्ताद...मी घरात असतांना जोरात कोसळायचा आणि .मी घराच्या बाहेर पडलो रे पडलो की तो आपला निमूटपणाने दुसरीकडे निघून जायचा....मी देखिल मुद्दाम छत्री नेत नव्हतो...तरीही  तो ही मला दाद देत नव्हता....

मी आपले प्रयत्न सोडले नाहीत. परवाही असंच झालं...सकाळी व्यायामशाळेत निघालो...आभाळ चांगलंच भरून आलं होतं....मनाशीच म्हटलं.....चला आज योग दिसतोय....बहुदा अर्ध्या रस्त्यातच गाठणार महाराज आपल्याला...म्हणून मी मुद्दाम माझी चाल मंद केली...तशी ती मंदच आहे....पण त्यातही अजून मंद केली...रेंगाळलो म्हणा हवे तर...पण एक नाही दोन नाही...व्यायामशाळेत पोचलो तरी  पावसाचा पत्ता नाही....व्यायामाला सुरुवात केली आणि पाचच मिनिटाने पाऊस बरसू लागला....पण आता त्या अवस्थेत पावसात जाणं योग्य नव्हतं म्हणून व्यायाम करतच राहिलो....माझा व्यायाम संपेपर्यंत पाऊसही संपलेला होता. :(
परत घरी यायला निघालो...एखाद दुसरा चुकार थेंब अंगावर पडत होता पण पाऊस थांबलेलाच होता...अजून पाऊस भरलेला दिसत होता पण बरसणं थांबवून, माझ्या घरी पोचण्याची वाट पाहात असावा बहुतेक...मग मी ही हट्टाला पेटलो....चालणं हळू केलं...रेंगाळणं सुरु झालं...रस्त्यात एखाद दुसरा ओळखीचा भेटला की त्याच्याशी गप्पा मारण्यात वेळ काढायचा प्रयत्न करत राहिलो....पण त्या लोकांना पावसात भिजायचं नसल्यामुळे ते पटापट आपली सुटका करून घ्यायला लागले...इथे असे सर्वच बाजूने पावसाला फितूर असलेले वातावरण पाहून मी मग आजची भिजण्याची आशा सोडून दिली आणि घराकडे प्रस्थान ठेवले...घरापासून अर्ध्या अंतरावर आलो आणि अचानक पावसाची रिमझिम सुरु झाली....चला एकदाचे गंगेत घोडं न्हालं...असा मनात विचार येईपर्यंत पुन्हा पाऊस थांबला...आणि त्याच अवस्थेत दहा-पंधरा पावलं मी पुढे गेलो नाही तर शेवटी एकदाचा जोराचा पाऊस सुरु झाला. पाहता पाहता मी चिंब भिजलो...डोळ्यांवरच्या चष्म्यावर पाणी साठलं.(चष्म्याला वायपर बसवता येतात का हो?)...म्हणून चष्मा काढून खिशात टाकला आणि मनसोक्तपणे भिजत मार्गक्रमण करू लागलो....आता पावसाचा वेग इतका वाढला की त्याच्या आवाजाने आजूबाजूचे काहीच ऐकू येईनासे झाले....त्यातच सोसाट्याचा वारा सुटलेला...विजांचा लखलखाट-कडकडाट सुरु झालेला....पाहता पाहता जागोजागी पाणी साचू लागले...बाजूने जाणार्‍या वाहनांमुळे ते साचलेले पाणी अंगावर उडत होते....पण आता फिकीर कुणाला होती....सगळा आसमंत ओलाचिंब झालेला होता...छत्र्या रेनकोटांची गर्दी वाढलेली होती...दुकानांच्या वळचणीला असंख्य लोक उभे राहून पावसापासून आपला बचाव करत होती....काही महाविद्यालयीन तरूण तरूणी एकत्र भिजण्याचा आनंद उपभोगत होते....आणि अशाच त्या कुंद-फुंद वातावरणात मीही नखशिखांत भिजून रस्ता कापत होतो....माझ्याकडे पाहून काही लोकांचे आश्चर्यचकित झालेले चेहरे पाहतांना मलाही मनातल्या मनात गुदगुल्या होत होत्या.....आज कितीतरी वर्षांनी असा मनसोक्त भिजण्याचा आनंद मी उपभोगत...ओठातल्या ओठात गाणे गुणगुणत होतो...

घन घन माला नभी दाटल्या कोसळती धारा...

६ टिप्पण्या:

शांतीसुधा (Shantisudha) म्हणाले...

मस्त, वाचताना मी सुध्दा पावसाचा आनंद घेतला!

प्रमोद देव म्हणाले...

धन्यवाद अपर्णा.

R.G.Jadhav म्हणाले...

लेख वाचताना मला कोलेजात असताना केलेल्या माथेरानच्या पावसाळी सहलिची आठ्वण झाली आणि जुन्या आठ्वणित रमुन गेलो

प्रमोद देव म्हणाले...

धन्यवाद जाधवसाहेब.
तुमच्या त्या आठवणी जरूर लिहा...आम्हालाही वाचायला आवडतील.

अनामित म्हणाले...

गेले तीन दिवस पाउस बंदच आहे इथे..आणि हे वाचतांना तुम्ही पाउसात भिजल्याचा आनंद मिळवुन दिला...थांकु

प्रमोद देव म्हणाले...

धन्यवाद देवेंद्र.