माझ्या आयुष्यातील आजवरच्या कडू-गोड आठवणी मी "पूर्वानुभव" म्हणून सादर करत आहे.
आपण इथे आल्याबद्दल मन:पूर्वक धन्यवाद!

१९ जानेवारी, २००९

मुंबई मॅरेथॉन-२००९


मी आणि माझी मुलगी कुमारी मधुरा.

मंडळी मुंबई मॅरेथॉनबद्दल गेली कैक वर्ष ऐकतोय,वाचतोय,पाहतोय;पण कधी त्या वाटेला जायचा योग नव्हता आला. ह्या वर्षी तो योग अचानकपणे आला. त्याचं काय झालं की माझ्या मुलीने तिच्या कार्यालयातर्फे 'उम्मीद' ह्या स्वयंसेवी संघटनेसाठी ६ किमीच्या ड्रीमरन मध्ये भाग घेतला आणि शनिवारी घरी आली तीच एक गोणपाटाची थैली घेऊन(मराठीत हिला सॅक म्हणतात). त्यात सगळ्या दुनियेचा माल भरलेला होता. एक टी शर्ट,स्पर्धेत भाग घेतल्याबद्दलचा स्पर्धक क्रमांक, बरीचशी स्त्रियांची सौंदर्यप्रसाधने(ह्यात शांपू,साबण,कसली कसली क्रीमं वगैरे) तसेच पुरुषांसाठी दाढीचा साबण. गोरे दिसण्यासाठीचे क्रीम, अंगाचा वास येऊ नये म्हणून सुगंधी द्रव्याचा फवारा(मराठीत डिओडोरंट की कायसेसे म्हणतात),टोमॅटो सुपची पिशवी,च्यवनप्राश,कॉफी वगैरेच्या पुरचुंड्या,फेविकॉल,चिकटपट्ट्या,दु:खदबाव मलम अशी एक-ना-अनेक वस्तु भरलेल्या होत्या. हे सगळे तिला ३००रुपये स्पर्धेसाठी भरले होते त्याच्या बदल्यात मिळालेले होते. दुसर्‍या दिवशी रविवारी आझाद मैदानात जमायचे होते. खरे तर मला मनापासून वाटत होते की माझी मुलगी दुसर्‍या दिवशी सकाळी सकाळी उठून धावायला नक्कीच जाणार नाही;पण समजा जाणारच असेल तर आपणही तिच्या बरोबर जावे असे मनातल्या मनात ठरवले आणि झोपी गेलो. मी नुकताच गंभीर आजारातून ऊठलेलो असल्यामुळे मी देखिल सकाळी ऊठेन तेव्हा माझ्यात तेवढी शक्ती आणि उत्साह असेलच ह्याची माझी मलाच खात्री नव्हती.

रविवारी पहाटे पाचला गजर होताच मुलगी ऊठली. पाच-दहा मिनिटे मी अंदाज घेतला आणि मीही ऊठलो.तिच्या बरोबरीने तयारी केली आणि तिच्या बरोबर घराच्या बाहेर पडलो. हवा फारशी थंड नव्हती पण रात्रभर मला झोप नसूनही कुठेही थकल्यासारखे वाटत नव्हते. मालाडहून चर्चगेटला पोचलो तेव्हा सकाळचे साडेसात वाजलेले होते. तिथून साधारणपणे २०मिनिटात आझाद मैदानच्या दरवाजा क्रमांक ३ मधून आत मध्ये प्रवेश केला. आत रंगीबेरंगी कपड्यातले आबालवृद्ध स्त्री-पुरुष
घोळक्या घोळक्याने उभे होते. निळे,पिवळे,लाल,हिरवे,भगवे,पांढरे आणि असे कैक रंगाचे कपडे परिधान केलेले उत्साही लोक तिथे उपस्थित होते. छातीवर,पोटावर आपले स्पर्धक क्रमांक लावून अगदी जय्यत तयारीत होते. आपापल्या गटाची छायाचित्र काढून घेत होते.काही लोकांनी भारताचा तिरंगी ध्वज आणलेला होता तर कुणी स्वयंसेवी संस्थेसाठी धावायला आलेले होते, त्यांच्या हातात त्या संस्थेचे फलक होते. एकूण वातावरण अतिशय उत्साहवर्धक होते. ह्या वातावरणाचा परिणाम म्हणून मी माझा आजार केव्हाच विसरून गेलो होतो. त्या मैदानात मी माझ्या मुलीबरोबर आणि तिच्या मित्रमंडळींबरोबर जवळ जवळ दीड-तास उभा होतो पण मला कुठे थकल्यासारखे वाटले नाही. ९ वाजण्याच्या सुमारास प्रत्यक्ष ड्रीमरन सुरु होणार होती म्हणून मग मी त्या सगळ्यांचा निरोप घेऊन चर्चगेटला माझ्या पूर्वीच्या कार्यालयात जाऊन बसलो. अधून मधून मुलगी भ्रमणध्वनीवरून माझी चौकशी करत होती. त्यातून ती सद्या कुठे आहे तेही कळत होते. शेवटी ६ किमी चे अंतर पार करून पुन्हा शिवाजी टर्मिनसला पोहोचल्याचे तिने मला कळवले आणि माझे मलाच कृतकत्य वाटले. माझीच जिद्द माझ्या मुलीत उतरलेली पाहीली आणि त्याच जिद्दीने तिने शर्यत पूर्ण केली हे ऐकून तिचा अभिमानही वाटला. शर्यत संपल्यावर मित्र-मंडळींबरोबर खान-पान करून ती साधारणपणे साडे-बाराच्या सुमारास पुन्हा चर्चगेटला आली आणि आम्ही दोघे तिथून परतीच्या प्रवासाला लागलो.

बर्‍याच वर्षांनी मी कार्यालयात गेलो होतो त्यामुळे काही जुने सहकारी भेटले त्यांच्याशी मनसोक्त गप्पा झाल्या,खान-पान झाले आणि माझाही दिवस सार्थकी लागला.योग असेल तर पुढच्या वर्षी मी सक्रिय सहभाग घेईन म्हणतो.






मुलीच्या कार्यालयातले तिचे सहकारी

इतर क्षणचित्रे












२ टिप्पण्या:

अनामित म्हणाले...

काकानू, छायाचित्रे कुठून काढली ? तुमच्याकडे तर मोबल्या नाय हाय ना !
बाकी स्पर्धेत भाग घेऊन शेवटपर्यंत टिकल्याबद्दल मधुराचं अभिनंदन.

अनामित म्हणाले...

लेख खूप आवडला देव साहेब. चित्रदर्शी वर्णन. छायाचित्र मस्तच.
~ शुचि